Jego zadaniem jest podobnie (chociaż nie zupełnie tak samo) jak w języku polskim określanie rzeczownika.
Występuje on po rzeczowniku, na przykład: idea tonta – głupi pomysł. Forma przymiotnika – liczba oraz rodzaj – jest uzależniona od formy rzeczownika, z jakim występuje. Podobnie jest z końcówkami, w rodzaju męskim liczby pojedynczej jest to –o, liczby mnogiej –os, w rodzaju żeńskim liczby pojedynczej jest to –a, liczby mnogiej –as. Przymiotniki kończące się na –e będą miały identyczną formę dla rodzaju żeńskiego i męskiego, w liczbie mnogiej formę zmieniać się będzie poprzez dodanie i w jednym i w drugim przypadku –s, na przykład „triste” (smutny/ smutna), „tristes” (smutni/ smutne). Podobnie dzieje się z przymiotnikami zakończonymi spółgłoskami (w liczbie mnogiej dodaje się -es) oraz posiadającymi końcówkę –ista.
Liczbę mnogą przymiotnika kończącego się samogłoską tworzy się poprzez dodanie litery –s na jego końcu, natomiast posiadającego na końcu spółgłoskę, przez dodanie –es. Przymiotniki w j. hiszpańskim są stopniowalne.
Występuje tutaj stopień równy służący do porównywania, przydatna będzie struktura: tan…como, czyli tak…jak. Ponadto występuje stopień wyższy oraz niższy. Niezbędna jest tutaj umiejętność stosowania przysłówków: „más” (bardziej) oraz „menos” (mniej). Występuje także stopień najwyższy, który tworzony jest poprzez połączenie rodzajnika określonego z odpowiednią formą stopnia wyższego. Chodzi tutaj o najbardziej (el/los/la/las más) oraz najmniej (el/los/la/las menos).Stopień najwyższy w języku hiszpańskim utworzyć można również przy pomocy następujących końcówek: -ísimo, -ísima, -ísimos, -ísimas, które dodaje się do zakończeń przymiotników, przez co powstaje na przykład „guapísima” czyli „prześliczna”, co pochodzi od „guapa” – „ładna”. Ponadto istnieją również przymiotniki stopniowane nieregularne, należy je po prostu zapamiętać, są nimi, na przykład: bueno – major – el major (dobry – lepszy – najlepszy).