Zaimki w języku hiszpańskim odgrywają kluczową rolę (znacznie większą niż w języku polskim). Ponadto ich temat jest bardzo rozwinięty.
-
zaimek osobowy:
Zaimki osobowe w języku hiszpańskim to kolejno: Yo, tú, usted, él, ella; odmieniają się one przez przypadki, w przypadku celownika i biernika posiadają swoje własne formy, natomiast pozostałe przypadki tworzy się poprzez dodanie odpowiednich przyimków; kolejno dla zaimków osobowych Yo, tú, usted, él, ella celownik wygląda następująco: Me, Te, Le, Nos, Os, les, natomiast biernik: Me, Te, Lo (le)/la, Nos, Os, Los(les)/las; zaimek osobowy w j. hiszpańskim może pełnić funkcję podmiotu oraz dopełnienia z przyimkiem bądź też bez niego; występuje tutaj forma mocna czyli forma tónica oraz forma nieakceptowana czyli forma átona;
-
zaimek wskazujący:
W języku hiszpańskim umożliwiają określenie, o jakiej dokładnie osobie/ rzeczy chcemy powiedzieć. Występują przed rzeczownikiem. Mówi się o trzech zaimkach tego typu: „este”, czyli po prostu „ten” i dwa pozostałe, które mogą sprawić nieco więcej kłopotu początkującym osobom: ese i aquel – obydwa oznaczają „tamten”, jednak pierwszego z nich używa się, gdy chce się powiedzieć o czymś, co jest blisko osoby, do której zwracamy się, ale jednocześnie nieco oddalone od nas, drugiego (aquel) używamy, gdy chcemy powiedzieć o czymś, co jest daleko zarówno od nas, jak i od osoby, do której się zwracamy; zaimki te odmieniają się dopasowując swoją formę do rzeczowników, z którymi występują;
-
zaimek dzierżawczy:
Podobnie jak w języku polskim występują one przed rzeczownikami, gdy chcemy powiedzieć, do kogo coś należy; te zaimki to kolejno w liczbie pojedynczej: mi (mój), tu (twój), su (jej, jego) oraz w liczbie mnogiej: nuestro (nasz), vuestro (wasz), su (ich); na przykład: mi perro – mój pies; w przypadku rodzaju żeńskiego w 1 i 2 osobie liczby mnogiej końcówka zaimka z „o” zmienia się na „a” i tak powstaje „nuestra” oraz „vuestra” (nasza; wasza), na przykład nuestra perra – nasza suczka; w przypadku liczby mnogiej rzeczowników opisujących rzeczy/ zwierzęta itd., które posiadamy zmienia się postać zaimka, któremu dodajemy końcówkę „s”, w ten sposób powstaje kolejno w liczbie pojedynczej następująca postać zaimka: mis, tus, sus, w liczbie mnogiej: neustros, veustros, sus, na przykład: mis perros – moje psy; w rodzaju żeńskim znów zamiast „o” w 1 i 2 osobie liczby mnogiej pojawia się „a”, czyli neustras i vuestras; w przypadku kiedy w zdaniu nie pojawia się rzeczownik tylko sam zaimek dzierżawczy, np. zamiast na pytanie „czyj jest ten kubek?” odpowiedzieć „mój jest ten kubek” odpowiadamy: „jest mój”, używa się zaimka w następującej formie: w liczbie pojedynczej kolejno: mío, tuyo, suyo, w liczbie mnogiej: nuestro, vuestro, suyo; „jest mój” będzie zatem brzmiało: „Es mío”, zaimki w takiej formie pojawią się również w zdaniu, w którym rzeczownik będzie znajdował się przed zaimkiem;
-
zaimek nieokreślony:
Podstawowymi tego typu zaimkami w języku hiszpańskim są: nada – nic, algo – coś, alguien – ktoś, nadie – nikt, alguno – jakiś/ któryś, ninguno – żaden; spośród tych zaimków odmienne to: alguno (alguno, alguna, algunos, algunas) oraz ninguno (ninguno, ninguna, ningunos, ningunas), pozostałe z tych zaimków występują samodzielnie, dlatego nie muszą dostosowywać swojej formy do pojawiającego się obok nich rzeczownika; te dwa zaimki występować mogą także w formie algún i ningún;
-
zaimek pytający:
Zaimki pytające posiadają akcent. W języku hiszpańskim występują następujące zaimki tego typu: por qué (dlaczego?), cuál (jaki, jaka?), qué (co?), quién (kto?), dónde (gdzie?), cuándo (kiedy?), cuánto (ile?), cómo (jak?); ciekawym faktem jest to, że w j. hiszpańskim nie występuje zaimek „czy”, pytania, które wymagają tego zaimka w języku polskim, w hiszpańskim tworzy się dobierając odpowiednią intonację zdania a w przypadku zapisu dodając 2 znaki zapytania, po czym schemat zdania wygląda następująco: ¿…?; niektóre zaimki pytające posiadają odmianę, są nimi: kto, ile oraz jaki; wraz z przyimkami zaimki pytające mogą tworzyć zestawy, np. para quién (dla kogo?) albo de qué (z jakiego?) albo a quién (do kogo?) czy też en qué (w którym?); zaimki pytające łączą się też czasami z rzeczownikami, na przykład: cuánta gente (ile osób?);
-
zaimek zwrotny:
W języku hiszpańskim jest to „se”; zaimek ten odmienia się przez osoby; w liczbie pojedynczej jest to kolejno: me, te, se, w liczbie mnogiej natomiast: nos, os, se; w bezokoliczniku zaimek zwrotny łączy się z czasownikiem (czasownik zwrotny), przez co powstaje na przykład: bañarse – kąpać się, abrirse – otwierać się; podczas odmiany przez osoby zaimek ten przeskakuje przed czasownik i odmienia się zgodnie z zasadą zapisaną powyżej;
-
względne:
Spełniają one rolę łączników zdań opisujących tę samą osobę/ rzecz/ zwierzę. Są to na przykład: „que” – który (odnośnie osób i rzeczy), „quien” – który (wyłącznie odnośnie osób), „el cual” – która (odnośnie rzeczy i osób), „cuyo” – którego (dotyczy liczby pojedynczej rodzaju męskiego) i tak dalej;